'We-think' gaat eigenlijk over de mogelijkheden die internet ons biedt. Op zich is dit geen nieuws; inmiddels weten we dat deze oneindig zijn. Hier is ook al menig boek over vol geschreven. Het bijzondere van dit boek is, dat het één aspect van deze mogelijkheden uitlicht en uitvoerig beschrijft, namelijk de kracht van het met velen verbonden zijn. We hoeven niet alles meer zelf uit te denken, maar hebben binnen één klik een gigantische denktank tot onze beschikking.

'Waarom organisatieveranderingen slagen of falen.' Enigszins bedenkelijk kijk naar het boekje, A5-formaat, nog geen centimeter dik inclusief harde kaft. Niet gek, denk ik positief, een antwoord op een dergelijke vraag zó compact weergegeven? Ik krijg er zin in en stort me in het boek. 'Betrokkenheid als sleutel' blijkt uit drie delen te bestaan.

In 2006 bestond het Hoofdbedrijfschap Detailhandel 50 jaar. Naar aanleiding van dit jubileum heeft men bij een veertigtal retailers, groot en klein, een interview afgenomen. De belangrijkste vraag die hen gesteld is: 'hoe kijken jullie aan tegen allerlei trends die de toekomst van de sector bepalen?' De antwoorden op deze vraag zijn samengevoegd in 10 zogenaamde paradoxen wat uiteindelijk leidt tot een visie op retail in 2010. De geïnterviewde retailers lijken een dwarsdoorsnede te zijn. De overeenkomst tussen hen is dat ze tot 2006 succesvol zijn. Zowel grote als kleine retailers geven hun visie. Opvallend is dat deze visies op zich niet ver uiteenlopen.

'Persoonlijke communicatie op de werkvloer' is de subtitel van het boek 'Je kunt me nog meer vertellen'. Het boekje telt een kleine 100 pagina's en heeft het zogenaamd A5 formaat. Het is dan ook makkelijk weg te lezen. Op een avond wanneer de televisie weer eens niets te bieden heeft, lees je het in één keer uit. Je avond is dan beslist beter besteed. Het boek maakt de subtitel waar. Het geeft inderdaad een aantal handreikingen voor persoonlijke communicatie op de werkvloer.

Het succesvol leiden van een project, daar zijn al vele meters boeken over vol geschreven. De pretentie van het boek 'Minimal Project management' is om minimaal gebruik te maken van structuren en procedures, maar tóch succesvol projecten tot een goed einde brengen. De methodiek die Robert Coppenhagen hiervoor aandraagt, geeft voldoende handreikingen om deze pretentie waar te maken.

De eeuwige regels voor financiële vrijheid luidt de ondertitel van 'De rijkste man van Babylon'. Dat lijkt me, in eerste instantie, wat pretentieus maar dan ontdek ik dat het boek al in 1926 is geschreven, het is dus bijna een eeuw oud. Hebben we dan te maken met een oud, inmiddels achterhaald boek? Nee zeker niet. Ik heb het met plezier gelezen.

'De magie van het merk Harry Potter', zo luidt de ondertitel van het boek 'De boodschap van de tovenaarsleerling' van Stephen Brown. En magie heeft 'dit merk'! Zo heb ik alle boeken van Harry Potter gelezen en als morgen deel 8 zou uitkomen, sta ik als één van de eersten in de rij om dit deel aan te schaffen. 

Persoonlijk vind ik het lezen van handboeken niet echt prettig. Dat heeft te maken met de opzet van een handboek. Het is zo vreselijk volledig. Daar is op zich niets mis mee, maar hierin zit opgesloten dat je dus ook basiszaken tegenkomt die voor jou als niet meer dan open deuren zijn. Aan de andere kant heeft dat ook een voordeel. De opbouw is logisch omdat het stap voor stap de materie behandelt. Het handboek 'Direct Marketing 2.0' van Paul Postma is wat mij betreft dan ook een echt handboek: een goede opbouw en de materie wordt bijzonder helder uiteengezet. Deze heldere opzet maakt het mogelijk het boek als bladerexemplaar te gebruiken, dus om te raadplegen als je met een vraagstuk zit waarvoor je op dat moment net even wat meer diepgang zoekt.

De 'balanced scorecard' is mij niet vreemd, maar de 'internet scorecard' was nieuw voor mij. Inderdaad: was! Nu ik het boek 'De Internet Scorecard' van Geert-Jan Smits en Joost Steins Bisschop gelezen heb, kan ik ook deze 'scorecard' uitstekend plaatsen. En ook kan ik zeggen dat deze 'scorecard' even praktisch is als het origineel, de 'Balanced Scorecard' dus van Norton & Kaplan.

De 'balanced scorecard' is mij niet vreemd, maar de 'internet scorecard' was nieuw voor mij. Inderdaad: was! Nu ik het boek 'De Internet Scorecard' van Geert-Jan Smits en Joost Steins Bisschop gelezen heb, kan ik ook deze 'scorecard' uitstekend plaatsen. En ook kan ik zeggen dat deze 'scorecard' even praktisch is als het origineel, de 'Balanced Scorecard' dus van Norton & Kaplan.

'101 inspirerende ideeën' worden er op de omslag van het boek 'Verras de klant' beloofd. Nu moet ik zeggen dat ik ze niet nageteld heb, maar het zal ongetwijfeld kloppen. In een kleine honderd pagina's laat Rob Snoeijen de meest creatieve ideeën om de klant aangenaam te verrassen je om de oren vliegen. Een prima boek met inspiraties om de klant eens op een andere manier te benaderen en daardoor een blijvende indruk te maken.

Een autobiografie van ruim vijfhonderd pagina's als managementliteratuur? Het levensverhaal van iemand die meer dan twintig jaar in de gevangenis heeft doorgebracht als managementboek? Kan dat? Nu ik het boek 'De lange weg naar de vrijheid' van Nelson Mandela gelezen heb, kan ik dat volmondig beamen. Maar als het boek niet was aanbevolen in het boek '50 succes klassiekers' van Tom Botler-Bowdon, was ik het waarschijnlijk nooit tegengekomen.

Sinds een jaar zijn we bezig om in de organisatie waar ik werkzaam ben het 'lean' denken te integreren. Letterlijk vertaald betekent 'lean' mager. 'Lean' denken houdt in om dat te doen wat echt nodig is, en uit te bannen wat niet nodig is. Zo simpel mogelijk dus, zonder verdere nevenactiviteiten of verspillingen zoals voorraadvorming, dubbele handelingen, controles, enzovoort. Het klinkt simpel en logisch maar de praktijk is toch anders. Ook met het 'Handboek Lean Solutions' van James Womack en Daniel Jones op schoot.

Een van de eerste dingen die ik doe als ik een boek in handen krijg, is de achterkant lezen. Als die me weet te boeien, zal ik het boek gaan lezen. Als het me niet raakt, leg ik het boek terug. De achterkant van 'De Roofridders' Van Grimbert Rost van Tonningen beloofde me een thriller over overnames en fusies op een ironische manier geschreven. Even dacht ik nog: een managementboek, een thriller? Nu ik het boek gelezen heb, moet ik zeggen dat het klopt.

Mijn eerste echte kennismaking met verkoop was toen ikzelf vertegenwoordiger was. Daarna koos ik voor het marketingvak en zijn verkopers voor mij de belangrijkste collega's geworden. Met velen heb ik nauw samengewerkt. 'De zeven zonden van verkopers', de titel van het boek van Michel Hoetmer, klonk mij bekend in de oren. Eindelijk een aantal noemers waarin menig tekortkoming van verkopers benoemd wordt. Ik wed dat er ook zoiets zal bestaan als de zeven (of meer) zonden van marketeers.

Natuurlijk weet ik dat China en India een grotere plaats gaan innemen in het economische verkeer van nu en in de toekomst. Maar Korea, Brazilië en Mexico, dat is nieuw voor mij. Toch is dat de boodschap van het boek 'De nieuwe multinationals' van Antoine van Agtmael. De ondertitel zegt het nog een keer in een paar niet mis te verstane woorden: 'hoe bedrijven uit Brazilië, China, Korea en Mexico de westerse markten overnemen'. Maar nu ik het boek gelezen heb, kan ik deze stelling maar beperkt onderschrijven.

Valt het boek 'Ik ging weg bij Microsoft om de wereld te verbeteren' van John Wood wel onder de categorie managementboeken? Dat was de eerste vraag die ik me stelde toen ik het boek zag. In eerste instantie leek het mij meer een boek ter ontspanning. Nu ik het gelezen heb, kom ik tot de conclusie dat het zeker een managementboek is, alleen de verpakking van de inhoud is anders. Die verpakking lijkt een beetje op de boeken met de titel als 'Doel' van Eli Goldratt of 'Winnen' van Jack Welch. Dit soort boeken staan voor een hoge toegankelijkheid en een verrassende inhoud. Zo ook dit boek van John Wood.

Bij de woorden 'pimp je afdeling' krijg ik gelijk een associatie met opleuken. Muren een knalkleur geven, hoogpolig tapijt erin, de deur behangen met wat 'bling bling', bureaus moffelen en vervolgens op een rare manier wegzetten. Enzovoort. Niets is echter minder waar in het boek 'Pimp je afdeling' van Jeroen Busscher. Er komt geen kwast of spijker aan te pas. In een zin vertelt dit boek hoe je meer uit je afdeling kan halen. Dit is ook wat de subtitel aangeeft, en dat wordt dan ook waargemaakt. Wat dat betreft is het begrip 'pimpen' toch iets anders dan wat ik verwacht had.

Bij de woorden 'pimp je afdeling' krijg ik gelijk een associatie met opleuken. Muren een knalkleur geven, hoogpolig tapijt erin, de deur behangen met wat 'bling bling', bureaus moffelen en vervolgens op een rare manier wegzetten. Enzovoort. Niets is echter minder waar in het boek 'Pimp je afdeling' van Jeroen Busscher. Er komt geen kwast of spijker aan te pas. In een zin vertelt dit boek hoe je meer uit je afdeling kan halen. Dit is ook wat de subtitel aangeeft, en dat wordt dan ook waargemaakt. Wat dat betreft is het begrip 'pimpen' toch iets anders dan wat ik verwacht had.

Dit boek geeft de lezer een andere kijk op klanttevredenheidonderzoek. In de optiek van de auteur is bij klanttevredenheidsonderzoek uiteindelijk slechts één vraag belangrijk: Zou u als klant ons bedrijf of product bij anderen aanbevelen? Deze vraag staat centraal in dit boek. Het geeft aan dat paginalange vragenlijsten aan klanten tot het verleden behoren. Met sprekende voorbeelden zet de auteur alle aspecten van deze ultieme vraag uiteen.