Het is alom bekend dat de Nederlandse beroepsbevolking snel aan het vergrijzen is. Dat er in heel Europa te weinig jongeren bijkomen en er dus een simultane ontgroening plaats vindt, zal ook niemand verbazen.

Franse Rafale-jachtvliegtuigen die wegschieten vanaf een Brits vliegdekschip, het gezamenlijk oppakken van onderhoud van de A-400 transportvliegtuigen, het opzetten van een gemeenschappelijke Frans-Engelse strategie voor het operationeel houden van kernwapens? Nog maar vijf jaar geleden was dit absoluut ondenkbaar!

‘Welcome’, zei de man in het hokje. Ik was net in Damascus geland. In een sombere hal uit de jaren ’50 had ik gedwee mijn paspoort naar hem toegeschoven. ‘Wat zou hij bedoelen?’ Ik moet hem behoorlijk schaapachtig hebben aangekeken, want hij zei het nog maar eens: ‘Welcome sir, welcome to Syria.’

Het kabinet-Rutte wil de huidige politieregio’s samenvoegen tot één nationale politie onder verantwoordelijkheid van de minister van Veiligheid. Welke problemen gaat dat eigenlijk oplossen? Een analyse.

Stelt u zich de volgende situatie eens voor. Een forens spoedt zich dagelijks naar zijn werk. Omdat hij ’s ochtends altijd tijd te kort komt, slaat hij zijn ontbijt over. Hij koopt liever op het station een vers belegd broodje. In de stationshal bevinden zich twee broodjeszaken. Het assortiment van beide zaken is identiek. En ook de rest van de entourage lijkt als twee druppels water op elkaar. Er is slechts één verschil: in de ene zaak staat een vreselijk aardige verkoper achter de toonbank en in de andere zaak een ontzettend chagrijnige verkoper. Bij welke van de twee zaken zou onze hongerige forens het liefst zijn broodje kopen?

Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik een vrije wil had. Helaas blijkt dat een verzinsel van de kwebbeldoos in mijn hoofd. Mijn hersenen laten zich het beste vergelijken met een kikkerbrein.

Recessies heb je in allerlei vormen en hoedanigheden. Wanneer we inzoomen op de gevolgen voor de arbeidsmarkt en het daarin acterende talent, zijn de consequenties meestal voorspelbaar.

Natuurlijk is iedereen tegen bureaucratie. Regels zijn immers voor vlegels! Maar desondanks stapelen de regels en procedures zich op tot een bijna niet meer werkbaar systeem. We hebben het zo ingewikkeld gemaakt dat bijna niemand meer het totale overzicht heeft. Logisch dus dat we het zo ontzettend druk hebben en dat we als nijvere miertjes de hele dag aan het hollen zijn.

We weten het toch allemaal: onze broekriem zal strakker aangetrokken moeten worden. Die €18 miljard (of nu circa 15 miljard) moet namelijk ergens worden gevonden. Maar het moment van ‘praten of schrijven’ lijkt nu heel binnenkort écht achter ons. Eerst nog even een nieuw Kabinet en dan kunnen we écht aan de bak met de output van die twintig rapporten (!) die in het kader van de brede herwaardering zijn samengesteld. Die rapporten die bijna al een half jaar liggen te wachten.

Als het management van een onderneming zichzelf in moeilijke tijden een forse salarisverhoging toekent en tegelijkertijd van de medewerkers verlangt dat ze salaris inleveren (zoals onder meer bij Philips), roept dat breed verontwaardiging op. De essentie is gelegen in het meten met verschillende maten. Ik zie dat als een verschijnsel in alle sectoren van de maatschappij toeneemt. Wat is de drijfveer achter dit gedrag? Waar komt die verontwaardigde reactie vandaan?

Het is de natte droom van elke jongen: de baas spelen over anderen en de held uithangen. In mijn jeugd verslond ik allerlei boeken over types, zoals Michiel de Ruyter, Napoleon, de jongens van Bontekoe en de Kameleon. Uiteraard nam ik ook een flinke portie stripboeken tot me. Vooral Asterix en Obelix waren populair. Later verschoof mijn aandacht naar het schaakspel en dus bewonderde ik de ‘Groten der 64 velden’. Op een gegeven moment kopieerde ik zelfs het openingsrepertoire van een van mijn voorbeelden. Met een wat mager resultaat, maar toch...

Hoe kan het dat sommige mensen en organisaties in beweging komen en kansen grijpen, waar anderen zitten te suffen? Dat sommige teams vleugels hebben, terwijl andere niet vooruit te branden zijn? Dat sommigen zelfs onder de meest zware omstandigheden weten te pieken, terwijl andere bij de minste of geringste tegenslag de handdoek in de ring werpen? Het lijkt magie, maar dat is het niet.

Pas geleden sprak ik met de vrouwelijke chairman van Xerox over leiderschap & diversiteit. In Norwalk, vlak boven New York, legt Anne Mulcahy (57) uit hoe zij het bedrijf tien jaar geleden van een dreigend faillissement moest redden.

Uit recent onderzoek blijkt dat maar liefst de helft van de Nederlanders met tegenzin naar z’n werk gaat. De helft! Dat is toch niet te geloven. Onvoorstelbaar eigenlijk. Zeker als je bedenkt hoeveel werkzame uren een dienstbaar leven telt: tussen de 60 en 80 duizend! Wat kunnen we daar aan doen?

Mijn moeder flapte dit plastisch gezegde er met enige regelmaat uit, vaak op enigszins zure toon. Natuurlijk wanneer ze sprak over anderen die in betere doen waren dan zij was. Ze was gelovig opgevoed en kende haar klassieken. Het gezegde is een wat grove variant op Matteus 25-29 (Bijbel): ‘Want wie heeft zal nog meer krijgen, en wel in overvloed, maar wie niets heeft, hem zal zelfs wat hij heeft nog worden ontnomen.’

Voor het eerst sinds tijden hoor ik werkgevers voorzichtig denken aan scenario’s van herstel. Hoewel het in economische zin nog lang geen zomer is, praat men steeds vaker over het vervangen van de uittredende babyboomers die zoals u weet de komende jaren massaal met ‘grote vakantie’ gaan.

Tegenover me zit een man die glunderend vertelt dat hij een grote fan is van Jim Collins zijn boeken. Hij oreert: ‘Deze boeken bevatten geweldige eyeopeners! Daarom heb ik ze voor al mijn medewerkers besteld!’ De bij het gesprek aanwezige medewerkers knikken instemmend. De lofzang gaat nog eventjes door. Mijn irritatie over zoveel onbenul loopt op. Er komt een duiveltje naar boven.