Ons brein is een gek ding. Wanneer u op een zwoele zomerdag naar de aanzwellende wolken kijkt, is de kans groot dat u op den duur allerlei patronen ontdekt. Vroeger hadden wij vloertegeltjes in het toilet met soortgelijke onregelmatige wolkenmotieven. Daar zag je tijdens het doen van de grote boodschap op een gegeven moment allerlei figuren in, zoals de kop van een beer. Het is een illusie veroorzaakt door ons onbewuste brein. Dat krachtige deel van ons brein is constant op zoek naar patronen. Helaas zien wij regelmatig patronen waar ze niet zijn.

Wat maakt Apple, FC Barcelona, Google en Ikea zo succesvol? Het is niet hun ijver en de ijzeren discipline waarmee zij aan het werk zijn.

Het is een afgezaagd thema, en het blijft actueel. Boekjes en onderzoeken over dit onderwerp zijn van alle tijden en ook bij artiesten is het populair: een slechte klantbehandeling.

De IPO’s van social media bedrijven maken de tongen los. Is er sprake van een nieuwe bubble? Gaan beleggers straks weer nat als ze bereid zijn zo’n 500 keer de winst te betalen voor een aandeel LinkedIn?

Het leven van uitgevers van dag- en weekbladen gaat niet over rozen. Hun markt krimpt onder invloed van de nieuwe media. Om niet te verzuipen, zit er weinig anders op dan een groter stuk van de kleiner wordende taart in te pikken.

Discriminatie is een beladen woord. Het geeft de meeste mensen uitermate onaangename gevoelens. En toch is discrimineren in de verkoop en marketing een zeer populaire bezigheid. Denkt u bijvoorbeeld aan allerlei voordeeltjes die nieuwe klanten ontvangen, terwijl bestaande klanten achter het net vissen. Het zijn voorbeelden van tijdelijke discriminatie. Mits de aanbieder niet overdrijft en de voordelen van voorbijgaande aard zijn, komt hij er meestal wel mee weg. De meerderheid van de bestaande klanten heeft er wel enig begrip voor.

Controle verlamt professionaliteit en creativiteit. Toch grijpen leiders massaal naar het vertrouwde controlemechanisme zodra zaken niet helemaal lopen als verwacht. Of wanneer zaken tegenzitten. Soms bouwt men zelfs hele organisaties rondom controle. Bereiken ze daarmee wat ze willen of creëren ze juist het tegendeel? De vicieuze cirkel ontleed. Van controle naar loslaten.

Door het economisch herstel in combinatie met een verwachte uittocht van onze ‘baby boomers’ neemt de relevantie van talentidentificatie de komende jaren onevenredig toe. Er zijn tenslotte minder talenten beschikbaar, terwijl deze groep fors meer werk zal moeten verrichten als we onze verzorgingsstaat nog een beetje in tact willen houden. Extra reden dus om niet mis te willen grijpen bij de werving van toekomstige toppers.

Hoe vaak hebt u wel niet gehoord dat adverteren geen zin meer heeft? Of dat koude acquisitie morsdood is? E-mailmarketing niet meer zou werken? Ik kan dit rijtje met gemak voortzetten. Maar bespaar het u want anders zou dit een bijzonder vervelend artikel worden. Auteurs hebben er een handje van om te verklaren dat de patiënt is overleden. Vervolgens proberen ze u een verhaal op de mouw te spelden: ‘Als u mijn receptuur volgt, dan vliegen de gebraden hanen uw mond binnen!’

We moeten doorwerken tot 67 jaar, wellicht zelfs tot 70 jaar. Dat is om meerdere redenen een prima idee. Maar kan het ook? In de maatschappelijke ontwikkelingen lijkt de oudere steeds meer een wegwerpartikel. Wat is in die context de uitdaging voor de vitale oudere die zijn bijdrage moet en ook wil leveren?

‘Wij zijn praktische mensen en hebben eigenlijk geen visie’. Met dit argument probeerde een groep bestuurders zich onlangs aan een in hun ogen onnodig visieproces te onttrekken. Maar het was natuurlijk een kulargument: want iedereen heeft een visie. Of hij of zij nu wil of niet.

Onlangs bezocht ik een bestuurder van een grote publieke organisatie. Ze vertelde me dat ze tot over haar oren in de ellende zat. Wat was het geval: haar organisatie was in de armen gevallen van een grote internationaal opererende ICT aanbieder van naam en faam die haar gehele ICT had overgenomen. ICT was geen kerntaak, dus hup de deur uit ermee. Naar een marktpartij die van wanten weet op ICT gebied!

Soms ontstaan goedbedoelde initiatieven in de top van een organisatie en dan worden die naar beneden uitgerold. Vaak ontstaat er dan weerstand bij mensen voor wie de oplossing was bedoeld…

Wegens (gelukkige) privé-omstandigheden verblijf ik een half jaar in Kenia. Je huis, haard en werk voor zo’n lange periode achterlaten lijkt een flinke stap, en dat is het ook. Toch hebben uiteenlopende innovatieve dienstverleners de afstand met het thuisfront kleiner dan ooit gemaakt. De belofte van Martini – anyplace, anywhere, anytime – is wat mij betreft nu echt ingewilligd. Werken op ruim 6.000 kilometer afstand van kantoor is anno 2011 heel goed mogelijk.

Het is bijna een oudevrouwenwijsheid dat medewerker- en klanttevredenheid hand in hand gaan. Een medewerker die enthousiast is over het bedrijf waarvoor hij werkt en gemotiveerd omgaat met de middelen die hem of haar ter beschikking staan, is productiever en klantgerichter. 

Elke keer wanneer wij iets aan een klant verkopen doen wij hem impliciet of expliciet een belofte. De klant verwacht in de allereerste plaats dat het product of de dienst het ‘doet’. Gelukkig ‘doen’ de meeste producten en diensten het wel. Maar heeft u daarmee de verwachtingen van de klant ingelost? Eigenlijk weten veel bedrijven het niet. Het is regelmatig aanleiding voor een hoop gezeur.

Een van ergste dingen waar het Nederlandse volk onder lijdt is de – zogenoemde – telefoonterreur. Hoe erg kan het leven zijn? Het is een favoriet onderwerp bij verjaarspartijen om elkaar te overtreffen in ergernis, en om triomfantelijk te vertellen hoe men de bellende oplichter een lesje heeft geleerd met een snedig antwoord waar hij niet van terughad. Meestal is het gewoon een student die wat probeert bij te verdienen. Belangrijk deel van de ergernis was dat ‘ze’ altijd bellen voor het eten, tijdens het eten of na het eten. Dan kan ook moeilijk anders, denk ik dan, maar dat argument telt niet.

Weleens gehoord van FarmVille? Vast wel als u actief bent op Facebook. FarmVille is met meer dan 72 miljoen accounts het meestgespeelde computerspel ter wereld. World of Warcraft is daarmee anno 2011 definitief van de troon gestoten.

Tegenwoordig hebben we het niet meer over ‘lifetime employment’ maar over ‘lifetime enjoyment’. Iets minder loyaal, maar wel met meer flexibiliteit. En in ruil daarvoor wordt uitdagend werk geboden. En dat is maar goed ook! Voor werknemer en werkgever.