Een steeds complexere omgeving, besluitvorming die weinig voorspelbaar verloopt, het toenemende belang van het hebben van een groot netwerk en een proces beheersen blijkt een illusie…Herkenbaar? Dan biedt ‘Draagvlak en draagkracht – Besturen van complexe vraagstukken met procesmanagement’ wellicht handvatten om toch grip te krijgen en het proces op zijn minst bij te kunnen sturen. Gert van der Kolk en Marie-Josée Dries schreven een gedegen studieboek over de methodiek ‘ACE’ die helpt bij het regisseren van processen. Gaat u er wel even goed voor zitten, want de theorie tot u nemen vraagt enige concentratie.

Organisaties worden nog altijd vooral geleid en bestuurd vanuit het paradigma van voorspellen en beheersen. Men streeft naar stabiliteit en succes met behulp van planning, centrale regie en het vermijden van afwijkingen van de norm.

Je struikelt tegenwoordig over reorganisaties. Overal wordt wel gereorganiseerd. Het woord reorganisatie is echter makkelijk uitgesproken of opgeschreven, maar er gaat een hele wereld achter schuil. Vaak wordt reorganisatie als een soort containerbegrip benaderd, maar wie het uiteen rafelt, het ontmaskerd zoals Georgy Evers dat doet in zijn boek De reorganisatie ontmaskerd, ziet dat het een complex fenomeen is dat van diverse kanten belicht dient te worden om een succes te worden.

Less is more? Een definitie van minimalisme is 'het streven om met zo eenvoudig mogelijke middelen een doel te bereiken, een effect te bewerkstelligen.' Zou het niet mooi zijn om op minimalistische wijze met risico’s om te kunnen gaan? Om zo eenvoudig mogelijk organisatie- of teamdoelen te realiseren, ondanks onzekerheden en bijbehorende risico’s? Als je antwoord hierop bevestigend is, dan heb ik goed nieuws: minimaal management is in opmars.

Bij het lezen van het boek Management Mythes van organisatieduizendpoot Glenn van der Burg moest ik denken aan één van de vele bekende spreuken van Albert Einstein: ‘We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them’.

De diepte in. Bij interventies in organisaties de complexiteit van de vele werkelijkheden erkennen en daarmee aan de slag te gaan. En in dit proces constant op jezelf reflecteren – immers je bent onderdeel van het systeem. Zo zou ik de kern van Shirine Moerkerkens ‘Hoe ik verander’ omschrijven. Door het stellen van de goede vragen en het geven van praktijkvoorbeelden helpt ze de lezer op zoek te gaan naar zijn eigen antwoorden. Daarmee wordt ‘Hoe ik verander’ eigenlijk ‘Hoe jij verandert’.

‘De Brown Paper-methode’ van Wessel Berkman, Hans van Wijhe en Dennis van Ravenswaaij doet wat het belooft. Het is een uitstekende methode voor organisaties om (opnieuw) onderscheidend te worden door middel van het eigen DNA. De methode is praktisch beschreven en direct toepasbaar.

‘Spannend veranderen’ gaat over paradoxen. Omdat het essentieel is bij verandering geen ‘of-of’ keuze te maken maar een ‘en-en’. Omdat eenzijdigheid gevaarlijk is. En we complexe vraagstukken niet meer met een lineaire aanpak kunnen oplossen. Maar wat vraagt dit paradoxale denken van ons? Wat betekent dit voor de kleurentheorie? En hoe hanteren we dit paradoxale denken in ons beroep als adviseur? Léon de Caluwé en vakgenoten werpen licht op deze zaak. Spannend…!

‘Moments of Impact - Hoe je strategische conversaties ontwerpt die verandering versnellen’ van Chris Ertel en Lisa Solomon is voor iedereen voor wie vergaderen een bezoeking is geworden. Het is voor alle managers die ervaren dat het niet opschiet met de besluitvorming. En het is voor iedereen die geen idee meer heeft hoe je ‘de saaie vergaderboel’ vlot moet trekken.

‘Moments of Impact - Hoe je strategische conversaties ontwerpt die verandering versnellen’ van Chris Ertel en Lisa Solomon is voor iedereen voor wie vergaderen een bezoeking is geworden. Het is voor alle managers die ervaren dat het niet opschiet met de besluitvorming. En het is voor iedereen die geen idee meer heeft hoe je ‘de saaie vergaderboel’ vlot moet trekken.