Er zijn veel boeken verschenen over Nelson Mandela en met allerlei lessen die we van hem kunnen leren. Hij heeft ook zelf een boek geschreven over zijn leven. In zijn autobiografie ‘De lange weg naar vrijheid’ beschrijft Mandela zijn levensloop tot zijn inauguratie als president in 1994. Een indrukwekkend verhaal over de hindernissen die Mandela overwon of liet oplossen met tactische gesprekken.

In 'Clear Leadership' legt dr. Gervase Bushe zijn lezers uit op welke manier we kunnen werken aan heldere en stabiele werkrelaties op basis van partnership (aldus de ondertitel). Op welke manier 'interpersoonlijke troebelheid' in organisaties kan worden voorkomen door het voeren van organisatieleergesprekken op basis van de vier elementen van ervaring. Waarbij het werkelijk in de praktijk toe kunnen passen hiervan eigenlijk alleen weggelegd is voor die personen die beschikken over zelfdifferentiatie. Euhm… wat?

'Clear Leadership' van Gervase Bushe is een van de beste boeken over leiderschap die ik ooit gelezen heb. Maar als ik probeer op papier te zetten, waarom ik hier zo door geraakt ben, is de tekst maar een slap aftreksel van wat ik voel en ervaar tijdens het lezen. Het boek spreekt zowel het denken, het waarnemen, het voelen als het verlangen aan en daarmee doet het precies wat de titel belooft: het tot stand brengen van Clear Leadership.

'True North' van Peter Sims is een zeer lezenswaardig boek dat de theorie en de praktijk van authentiek leiderschap helder beschrijft. Sims heeft veel CEO's geïnterviewd, hun verhalen opgetekend en die aan de lezer voorgelegd. Niet als vaststaande theorie maar als voorbeeld hoe mensen wel of niet vasthielden aan hun 'True North'. Uit de verhalen ziet de lezer zelf de patronen naar voren komen en aan de hand daarvan kan hij zich afvragen in welke mate dat ook voor hem relevant is. Maar Sims tekent niet alleen op, hij biedt ook een kader, een framework om vast te stellen wat authentiek leiderschap nu eigenlijk inhoudt.

Moet je een bullebak zijn om een goed bedrijf op te richten? Wie Steve Jobs de biografie van Walter Isaacson leest, zou het bijna denken. De oprichter van computerbedrijf Apple was weliswaar een creatief genie, maar wist zijn visie slechts te verwezenlijken met een managementstijl die dreef op intimidatie en vernedering.

Zingeving krijgt in organisaties niet de aandacht en verzorging die zij nodig heeft. Stelt iemand in een formele situatie de vraag waarom we iets doen of willen, dan wordt hij meestal afgeserveerd met de opmerking dat het wel goed komt, dat het iets is voor later.

'Hoochie Coochie Man | Blues & Leiderschap' van Ruud Vreeman heeft een originele insteek. Vreeman benadert lessen in leiderschap vanuit een muziekstroming, en dat is weer eens iets anders dan het gebruikelijke managementboek, waarbij de lezer om de oren wordt geslagen met 'de waarheid'.

'Het venijn van dit boek zit in de staart!' Dat klinkt negatief maar is absoluut niet zo bedoeld. Het kost tijd om door het boek heen te komen en de essentie ervan te begrijpen. In de laatste hoofdstukken valt de puzzel echter in elkaar. 'Hoera! Energie' van Bert Arons, is dan ook een interessant boek om te lezen, vooral waar het gaat om energievreters en energiegevers. Ofwel hoe breng je daar balans in aan? De uitvoering van het boek is prachtig, maar daar alleen mag de kracht niet in liggen!

Met 'Clear Leadership' maakt de Canadese auteur Gervase Bushe leiderschap toegankelijk voor iedereen. Het boek gaat over leren tijdens presteren en is gebaseerd op de nieuwste inzichten in menselijk gedrag binnen organisaties, psychologie en de inter-persoonlijke troebelheid (onderling gedoe), zoals Bushe dit laatste noemt. Volgens Bushe is inter-persoonlijke troebelheid een oorzaak van falende partnerships.

Het zijn geen makkelijke tijden voor leiders, zegt Harvard-hoogleraar Barbara Kellerman in het uitstekende The end of leadership. Het vertrouwen van burgers in hun politici is lager dan ooit, topbestuurders worden om de haverklap weggezet als graaiers, artsen krijgen steeds vaker te maken met opstandige patiënten, en onderwijzers verliezen in toenemende mate het respect van hun leerlingen.