Als auditor en adviseur heb ik er de nodige voorbij zien komen, zeker toen kwaliteitszorg nog hip en nieuw was en we allemaal een 'kwaliteitsbeleid' moesten gaan vaststellen. De begrippen 'missie' en 'visie' kwamen steeds vaker langs. Helaas moet ik constateren dat heel veel mensen zich in die tijd bekocht voelden door hun eigen management. Het hemd was vaak nader dan de rok en onder het mom van commerciële belangen werden gepredikte waarden, normen, missie en visie vaak niet nageleefd.
Wat het bovenstaande met 'Volle kracht vooruit!' te maken heeft? Het boek behandelt in de vorm van een novelle, geschreven vanuit de ik-verteller, hoe een visie tot stand komt. Het gaat in op de basis waarop een visie gestoeld is, wat de kenmerken van een goede visie zijn en hoe het proces om tot een visie te komen idealiter zou verlopen. En wel zo dat niet alleen de directie maar ook de medewerkers zich in de visie herkennen.
Blanchard en Stoner hebben in dit boek de gesprekken weergegeven die plaatsvonden tussen Ellie en Jim. Ellie is een herintreedster die onzeker op zoek gaat naar een nieuwe baan na haar scheiding. Jim heeft het bedrijf van zijn vader overgenomen. Zijn vader was een charismatische leider, Jim mist helaas de 'spirit' die er heerste tijdens zijn vader's leiderschap. Jim heeft de gewoonte om elke ochtend vroeg op het werk te zijn en dan een voicemail in te spreken voor alle medewerkers, een soort 'overdenking'. De twee raken in gesprek als Ellie een keer 's morgens vroeg op kantoor komt en aan Jim vraagt waarom hij die voicemails inspreekt. Het blijkt dat hij dat doet in een poging zijn mensen energie te geven, bij elkaar te brengen, te inspireren. Daarnaast helpt het hem te focussen en na te denken over wat echt belangrijk is. Hij blijkt op zoek naar een duidelijke visie die de 'spirit' weer terug zal brengen in het bedrijf.
De dialoog tussen Ellie en Jim ontwikkelt zich en ze 'ontdekken' al pratend wat belangrijk is alvorens je tot een goede visie kunt komen. Een centrale doelstelling, duidelijke waarden en een toekomstbeeld. Hierdoor betekent het hebben van een visie 'weten wie je bent, waar je heen gaat en wat je leidraad zal zijn tijdens je reis'. Maar daarmee ben je er nog niet, het in de praktijk brengen van de visie is minstens zo belangrijk. Het beleven van de visie in het 'hier en nu' is belangrijker dan het definiëren van iets wat je in de toekomst gaat doen. Een gezond leven begint met de eerste training, in plaats van met het voornemen om te gaan hardlopen. Bij voorkeur laat je een visie bottom-up ontstaan, zodat alle medewerkers die eraan bijgedragen hebben en zich erin herkennen. Terug naar onze werkelijkheid. Slechts zelden worden visies bottom-up ontwikkeld en krijgen medewerkers de kans zelf bij te dragen aan de ontwikkeling daarvan. Visies weerspiegelen zelden de waarden van een onderneming en zelden worden de gepredikte waarden echt nageleefd. Daar waar ondernemingen de moeite wel nemen om een gedragen visie te ontwikkelen, zie je de betrokkenheid toenemen, het cynisme afnemen en komt het succes je vaak al bij de voordeur van de onderneming tegemoet. Blanchard en Stoner hebben wat mij betreft met hun boek 'Volle kracht vooruit!' een eenvoudig ideaalbeeld geschapen dat niet nageleefd kan worden, maar waarvan de boodschap veel managers en leiders tot lering kan strekken.
