We zijn met z’n allen druk. Druk met werk, druk met elkaar en vooral druk met dingen die weinig bijdragen. Ik zie het overal: frustratie, gedoe, stress en uitval. En toch blijven we doorrennen. De oplossing zoeken we vaak in één ding: communicatie, purpose, tools, teambuilding, leiderschap, strategic alignment… of we herijken onze agile-mindset om van operational efficiency naar transformational excellence te bewegen...
Maar wat als het probleem niet één ding is? Wat als alles met elkaar te maken heeft?
onduidelijkheid
De afgelopen jaren zag ik dat organisaties niet vastlopen op gebrek aan talent of ambitie, maar op onduidelijkheid: mistige missiestatements, vage verantwoordelijkheden, vergadertoerisme, managementmodder en een eindeloze stroom berichten die ik de mailmalaise ben gaan noemen. Kleine dagelijkse fricties die samen een organisatie langzaam doen ontsteken.
En dat doet pijn. Pijn omdat mensen verdrinken in hun ‘werk’.
Pijn omdat jong talent uitdooft of wegvlucht. Pijn omdat professionals uitvallen doordat ze te weinig grip op hun werkdag ervaren. Zóveel pijn dat ik Zullen we nu weer aan het werk gaan? moest schrijven.
De aanleiding?
Ik zag hoe goede mensen vastlopen in een manier van werken die ze zelf niet bedacht hebben. Overleggen om controle te voelen. Mailen om maar niets te missen. ‘Even aanhaken’ omdat het zo hoort. Rituelen die ooit logisch waren, maar nu vooral ruis veroorzaken. Iedereen heeft het druk, maar bijna niemand vraagt zich af waarom we het zo doen.
We zijn verslaafd geraakt aan wat Cal Newport pseudo-productiviteit noemt: activiteiten die eruitzien als werk, voelen als werk, maar nauwelijks bijdragen aan het resultaat. En gaandeweg ontdekte ik een diepere laag: clutter-productiviteit. Het actief toevoegen van ruis aan elkaars werkdag - e-mails zonder duidelijke vraag, meetings zonder doel, AI-rapporten zonder kern - en dat vervolgens aanzien voor voortgang. Het voelt inderdaad alsof we druk zijn, maar we komen maar weinig vooruit.
Hoe dan verder?
In Zullen we nu weer aan het werk gaan? vind je geen heilig model of glossy transformatietaal. Ik bied praktische oplossingen die op ieder niveau werken: kleine interventies, simpele afspraken en andere keuzes in je dagelijkse gedrag. Dingen die je morgen al kunt proberen. Want een nieuwe cultuur creëer je niet door erover te praten, maar door ernaartoe te stappen. Kleine stappen, consequent gezet, veranderen uiteindelijk een systeem.
Dit boek laat zien hoe alles samenhangt: richting, cultuur, gedrag, informatie, digitale gewoontes en de manier waarop we elkaar belasten of juist helpen. Pas als je het geheel ziet, ontdek je op welke knoppen je wel moet drukken. En die knoppen zijn dichterbij dan veel organisaties denken.
Wat levert het op als je de ruis doorbreekt?
Minder gedoe. Minder energieverlies. Meer helderheid. Betere samenwerking. En een werkdag waarin je niet geleefd wordt, maar bewuste keuzes maakt. Waarin teams grip ervaren, professionals weer plezier voelen en leiders niet hoeven te managen vanuit onzekerheid, maar vanuit vertrouwen.
Ik heb Zullen we nu weer aan het werk gaan? geschreven om de jeuk die ik al jaren voelde eindelijk van me af te krabben — maar vooral omdat ik iedereen een werkdag gun met minder bullshit, meer richting en meer ruimte om te doen wat er écht toe doet.
Wie meer rust, helderheid en echte vooruitgang in zijn organisatie wil brengen, vindt in Zullen we nu weer aan het werk gaan? van Peter Ros praktische handvatten die direct toepasbaar zijn. Een must-read voor teams en leiders die klaar zijn met ruis en klaar zijn voor verandering. Bestel het boek via Managementboek.
Over Peter Ros
Peter Ros is strateeg, ondernemer en spreker over leiderschap, slagkracht en samenwerken in relatie tot digitalisering.
Peter combineert jarenlange ervaring in strategie, innovatie en organisatieontwikkeling met een diep begrip van gedrag en samenwerking. Hij put uit inzichten uit de psychologie en neurowetenschappen om leiderschapspatronen bloot te leggen en ontwikkeling te versnellen.