Wat was het in intervisie dat jou greep?
Nou, het was meer dat het me frustreerde. Ik kwam ermee in aanraking tijdens mijn opleiding Sociaal Pedagogische Werk. Van intervisie wordt gezegd dat het een mooie manier is om te leren, voor professionals onder elkaar. Maar het frustreerde mij dat het mij – toen ik er tijdens mijn opleiding mee aan de gang ging – uiteindelijk niet lukte om tot leren te komen.
Als ik het goed begrijp zette je een intervisiebijeenkomst op met collega-studenten?
Ja. Maar dat opzetten werd gedaan door docenten, die zeiden: we hebben ruimte twaalf voor jullie gereserveerd, daar mogen jullie gaan zitten en doe maar intervisie. Dat was het. Geen model, hoe je dat moet doen, hoe je moet beginnen... zoek het maar uit.
En toen ging het dus mis.
Ja, in die zin: het was heel gezellig. Het ging over het weekend, over sport, over dames, hartstikke leuk. Alleen was er van een leerervaring geen sprake.
Ben je toen gaan onderzoeken waarom dat mis ging?
Nou, eerst vond ik dat wel best. Het was best gezellig keuvelen zo. Maar toen kwam ik in aanraking met het fenomeen ‘oplossingsgericht denken’, en dat intrigeerde mij enorm. Vervolgens las ik over het ‘reflecting team model’ en dat vond ik ook interessant. Tijdens het vierde jaar van mijn studie moest ik een onderwerp gaan uitdiepen voor mijn scriptie en kwam ik terug op intervisie. Ik bedacht: als ik nu die frustratie eens kan wegnemen door oplossingsgericht denken en het ‘reflecting team model’ te koppelen aan intervisie. Zou dat theoretisch gezien interessant zijn en zou het iets opleveren?
Dat werd je scriptie?
Ja, daar ben ik op afgestudeerd. En vervolgens ben ik gaan kijken of professionals er in de praktijk ook mee konden werken. En warempel, ze waren enthousiast.
Wat maakt die methode effectief?
Ik denk dat het een bepaalde rust en verstilling in intervisie brengt door de stappen die je doorloopt. Je moet goed luisteren naar wat een collega zegt en er is volop de ruimte om daarop te reflecteren. Een andere sterke kant is het oplossingsgericht denken, dat heel erg de nadruk legt op wat de betreffende collega al al heeft gedaan om zijn dilemma op te lossen. Het gaat dus niet zozeer over wat-ie niet kan, maar over wat-ie zelf al heeft geprobeerd, wat dat zegt over wat-ie kan en wat-ie eventueel meer zou kunnen doen.
Het klinkt als interactie zonder stoorzenders. Heb je een concreet voorbeeld waarin dat werkte?
Ja, dat was bij een groep consultants. Een inbrenger gaf aan dat hij een product in de markt probeerde te zetten. Maar dat product werd niet goed afgenomen. Na doorvragen bleek er heus interesse voor dat product, maar iedere keer als die man nabelde om daadwerkelijk tot zaken te komen, liep het vast. Hoe kwam dat nou? Normaal gesproken gaan ze dan bij intervisiemodellen op zoek gaan naar een oplossing. 'Het lukt niet. Wat zou onze collega nog meer kunnen doen?' Oplossingsgerichte intervisie gaat kijken: 'Wat vertelt onze collega? Hij vertelt dat-ie al drie keer heeft nagebeld. Dat betekent dat-ie iets kan gaan doen met planning. Ook horen we dat-ie bij het derde gesprek voorvoelde dat het niet goed zat. Dat geeft aan dat onze collega sensitief is.' Dat zijn kleine nuances die bovenkomen omdat de intentie van het reflecting team 100 procent gericht is op: wat kán onze collega? En dat is een heel krachtig verschil. Het maakt dat het reflecting team met zijn bespiegelingen veel beter bij de inbrenger aansluit.
Waarom moest er een nieuw editie komen?
Omdat mensen uit de praktijk aangaven: het stappenplan is helder, maar waar zien we dat oplossingsgericht denken nou terugkomen en hoe kunnen we dat echt meer handen en voeten geven? Daar gaat het toegevoegde hoofdstuk over.
