Wachten, een levenshouding - Een uitgestoken hand

Mensen die mij kennen, zullen mij niet snel bestempelen als een geduldig persoon. En hoewel ik zelf van mening ben dat ik, nu ik 40 jaar ben, toch echt wel een stuk geduldiger ben dan voorheen, zal ik waarschijnlijk nooit het predicaat ‘geduldig’ krijgen. Iets met te veel energie of zo.

Ritme

Toch merk ik dat ik steeds vaker gebruikmaak van het genot dat wachten heet. Wachten in een, jawel, wachtrij. Wachten voor een stoplicht of zebrapad. En natuurlijk wachten op mijn twee jongere kinderen, die een compleet eigen ritme hebben. Wanneer ik moet versnellen, is dat geen enkel probleem, maar het is dan mijn eigen keuze. Steeds minder moet en wanneer dingen niet meer ‘moeten’, dan ‘gaan’ ze. Het voelt soms best lekker om gewoonweg deel te nemen aan het ritme van het leven.

reflectie

Dirk De Wachter schrijft een boek over wachten en nog voor je het grapje mentaal kunt maken, wordt het al voor je gemaakt. Aan reflectie geen gebrek. Al vroeg in het boek wordt er onderscheid gemaakt tussen ‘wachten’ en ‘wachtend’: het eerste is een passieve aangelegenheid, terwijl laatstgenoemde een actieve houding is. In Wachten, een levenshouding gaat het nadrukkelijk om het passieve ‘wachten’, maar dit mag zeker niet worden verward met passiviteit. Dat is volgens De Wachter eerder een vorm van egocentrisme.

persoonlijke verhalen

Wie het boek leest, wordt meegenomen in de persoonlijke verhalen van De Wachter, waarbij hij vrouw, vrienden, herinneringen en favoriete filosofen aanhaalt. Hij neemt je mee in zijn geschiedenis en ervaringen, maar ook in hoe hij zijn toekomst voor zich ziet. Dat die toekomst nu een stuk minder zeker is dan voorheen, verbergt hij niet: een kankerbehandeling laat zich nou eenmaal niet uitwissen. Maar hij laat zich er ook niet door uit het veld slaan. Daarvoor geniet hij te veel van het wachten.

verbinding

Eenieder van ons kent wel de magie van het wachten, hoe zeldzaam deze soms ook mag zijn in de hectiek van de dag. Wachten lijkt een eenzame aangelegenheid, maar zorgt vaak voor verbinding. Wie krijgt er nou geen fijn gevoel als je iemand bij de kassa even laat voorgaan? Of wanneer je iemand voorrang geeft op de weg? En wie herinnert zich niet het fijne gevoel wanneer je zelf wordt voorgelaten omdat iemand anders de keuze maakt om op jou te wachten? Nee, wachten maakt niet dat je onttrokken wordt aan je omgeving, maar eerder dat je er meer aan deelneemt door juist even niets te doen.

een aanbod

Geen enkel moment heb ik het gevoel gehad dat De Wachter maar wat vertelt. Aan de tekst proef je dat hij leeft naar hetgeen wat hij predikt en ik denk niet dat hij anders zou kunnen, ook al zou hij het anders willen. Die wachtende houding zit in hem en dient hem zowel op professioneel als op persoonlijk vlak. Geen enkele keer doet hij een direct appèl op de lezer om vooral zo te zijn zoals hij is: dat is zijn taak niet, zo zegt hij zelf. Het enige wat hij kan doen is aanbieden, reflecteren en wachten. En zo dient het boek ook gelezen te worden: als een aanbod.

Zoals ik al zei, ben ik geen geduldig persoon. Ik wilde niet wachten met bestellen. En toen het boek er was, wilde ik ook niet wachten met lezen. Nu, twee dagen later, heb ik het uitgelezen en twee uur nadat ik Wachten, een levenshouding dichtsloeg, ben ik begonnen te schrijven. Het was zo makkelijk voor me geweest om hier heel lang mee te wachten, maar dat wilde ik niet. Dan was ik namelijk een wachter geweest en dat ben ik niet. Maar misschien is er wel nog wat werk aan de winkel en is dit boek daar een mooie stap in.