Voor de Student version hebben Engel c.s. zich hoofdzakelijk beperkt tot het eerste deel van het Handboek, de ‘Coaching Basics’. Behalve aan de basisvoorwaarden voor coaching, de competenties van een coach en de ethische gedragscode van de NOBCO, de Nederlandse Orde van Beroepscoaches, wordt ook aandacht geschonken aan het coachproces en het COACH-model, waarna wordt ingezoomd op specifiekere thema’s als oplossingsgericht coachen en ‘zelfanalyse als coachmethodiek’. Uit de overige handboekdelen stammen onder meer de hoofdstukken over Provocatief coachen, Transactionele Analyse, RET en NLP.
Engel wijst er in zijn voorwoord op dat iedere bijdrage een eigen schrijfstijl heeft, omdat het boek door meer dan twintig auteurs en professionele coaches is geschreven, zonder ‘zware’ eindredactie. We vonden dat beter, aldus Engel, omdat de schrijver zo meer ‘ziel’ in het hoofdstuk kan leggen. ‘Passie genoot de voorkeur boven een sterk doorgevoerd protocol.’
Dat mag dan zo zijn, maar ik betwijfel of het inderdaad een verstandige keuze geweest is, zeker voor een studieboek. Er is namelijk niet alleen sprake van meerdere stijlen, het boek is een mengeling van benaderingswijzen en structureringskeuzen geworden en dat heeft de bruikbaarheid geen goed gedaan. De lezer vindt inderdaad, zoals het omslag belooft, diverse methodieken, modellen en technieken voor professionele coaching, maar die worden ogenschijnlijk vrij willekeurig door elkaar aangeboden. Bovendien is de opbouw van ieder hoofdstuk weer anders. Ik had liever gezien dat de twintig hoofdstukken die het boek telt in afzonderlijke delen gegroepeerd waren: methodieken bij methodieken, modellen bij modellen en dan nog een deel technieken. Dat had het misschien ook gemakkelijker gemaakt een strenger ‘protocol’ te hanteren. Voor de didactische waarde is dat namelijk wel degelijk gewenst.
Als redactieteam mag je je natuurlijk afvragen wat leidend moet zijn: het vakinhoudelijke of het didactische, de ‘passie’ van de auteur of de behoeften van de student. Maar er zal hoe dan ook een goede balans tussen die twee gezocht moeten worden en daarvan is in dit boek amper sprake. Inhoudelijk gezien valt er weinig op af te dingen: ook als ‘Student version’ is het zonder meer een rijk naslagwerk geworden. Maar competentiegericht kun je het moeilijk noemen en dat wordt in het hoger onderwijs toch wel verwacht.
Een ander punt van kritiek betreft de vormgeving. Van studieboeken, ook die voor het hoger onderwijs, mag je tegenwoordig verwachten dat er extra aandacht wordt geschonken aan kleurgebruik, lay-out en alles wat zo’n boek verder nog aantrekkelijk kan maken. Je moet het als het ware niet kunnen laten liggen. Maar juist dat zou dit boek zo maar kunnen overkomen. Er staan weliswaar voldoende tekeningen en schema’s ook, maar wat uitvoering betreft kan dit boek toch niet tippen aan de studieboeken die de laatste jaren bij andere uitgeverijen zijn verschenen. Je neemt het ter hand als je meer wilt weten over (bepaalde aspecten van) coaching, niet minder, maar ook niet meer. Maar als dat de bedoeling is, kom je zeker niet bedrogen uit. Dat dan weer wel.
Over Bert Peene
Bert Peene werkte jarenlang als kerndocent bij IMAGO Groep, Via Vinci Academy en C-Lion, opleiders voor het onderwijs. Daarnaast voerde hij als zelfstandige opdrachten op het gebied van organisatieontwikkeling uit in profit en non-proft. Tegenwoordig werkt hij als free lance docent en schrijft hij voor diverse bladen over managementliteratuur.
