Zo is er Cameron, de jongen die Lucinda op afstand observeerde; hetgeen hem verdacht maakt; Russ, de agent die haar moord moet onderzoeken en Jade, beginnend schrijfster met een moeder waarmee ze een problematische relatie heeft. Door de tragedie gaan deze drie personages noodgedwongen de confrontatie aan met hun diepste geheimen in de hoop troost te vinden, de waarheid of allebei.
‘Zoals altijd ga ik voor mijn raam zitten, terwijl ik weet dat Cameron zich vanavond niet zal laten zien. Hij verraadt zichzelf altijd door de capuchon van zijn sweater, waardoor hij duidelijk afsteekt tegen de schaduwen; de witte koordjes op zijn borst reflecteren het maanlicht.’
Net als in het echte leven, leert de lezer deze drie, en vele andere inwoners van het stadje, langzaamaan beter kennen en worden er, op subtiele wijze, steeds meer verbanden blootgelegd. De rode draad in het verhaal is weliswaar de vraag wie deze brute moord op zijn of haar geweten heeft, maar draait in feite allemaal om de drie hoofdpersonen en het effect van de moord op hun leven.
‘Een misselijkmakend gevoel door de grond te zakken had me in zijn greep, alsof ik overtuigd was geraakt van iets wat Zap eerder had gezegd: je bent een wegwerpmeisje. Iets tijdelijks. Een puinhoop van huid en vet met daaronder broze, steeds dunner wordende botten.’
Een knap, psychologisch verhaal met bijzondere personages en voldoende spanningsmomenten, waarbij Kukafka met regelmaat de vage grens tussen liefde en obsessie raakt. De hoofdpersonages zijn alle drie –zacht uitgedrukt- bijzonder en niet alledaags en het feit dat de auteur slechts mondjesmaat de karakters van deze personen openbaart, is intrigerend. Geen ‘overdosis’ informatie om de lezer zo snel mogelijk een beeld te geven, maar stukje bij beetje presenteert Kukafka haar personages.
‘Hijgend wankelde Cameron naar de rand van de klif. Dat was maar zo’n zes meter hoog: vanaf daar daalde de grond plateau een plateau af naar het water. Cameron ging op een kleine rots zitten in de buurt van de plek waar het land overging in lucht, en haalde de porseleinen ballerina uit zijn zak.’
De auteur legt een fraaie, bijzondere schrijfstijl aan de dag waarbij de noodzaak niet lijkt te zijn om zoveel mogelijk spanning in het boek te verweven, maar om haar personages zo goed mogelijk te karakteriseren. Wat mij betreft is Kukafka daarin geslaagd.
