Het verhaal is bekend en al vele malen opgeschreven: raden van bestuur en raden van commissarissen met daarin vrouwen en/of allochtonen staan beter in contact met de uit vele kleuren, schakeringen en leefstijlen bestaande moderne samenleving dan management boards die bestaan uit alleen witte mannen van boven de vijftig. En dus zijn dergelijke managementteams en toezichthouders ook beter in staat tot besluitvorming die waarde creëert. Dat is niet alleen een theoretische assumptie, dat is ook in onderzoek aangetoond.
Diversiteit is bijgevolg niet meer een zaak van emancipatie of het doorbreken van het glazen plafond en alles wat uit hoofde van de progressieve zaak zou moeten. Nee, diversiteit is simpelweg een business case geworden. Of in de woorden van Ben Verwaayen, die wordt geïnterviewd in dit boek: ‘Het is idioot dat er een debat wordt gemaakt van dit onderwerp. Het is een aap-noot-miesje.’
En dat is dit boek eigenlijk ook. De case is helder, er is een onderzoek gedaan onder directeuren en commissarissen (‘slechts 18 procent van de onderzochte ondernemingen geeft aan een diversiteitbeleid te hebben’), er staan interviews in met vele bestuurders en commissarissen (wel hier en daar een allochtone vrouw, maar geen enkele allochtone man overigens), het is prima geschreven en op een prettige manier vormgegeven. Maar het is ook boek nummer zoveel over dit onderwerp. En helaas: heel veel voegt het niet toe aan al die andere boeken.
Over Pierre de Winter
Pierre de Winter is freelance journalist.
