Bij social media gaat het om relaties in plaats van transacties, om te durven delen zonder daar direct iets voor terug te verlangen. Maar als die transacties uiteindelijk toch plaatsvinden, blijken deze veel waardevoller te zijn dan voorheen. Er ontstaan namelijk banden met zo'n bedrijf, met het product en de mens erachter. In 'Meisje van de Slijterij' deelt Petra de Boevere wat ze de afgelopen tien jaar op internet heeft gedaan. Wat ze ervan leerde, hoe het haar inspireerde en wat online netwerken haar en haar bedrijf, een slijterij 'van vlees en bloed' in Breskens, heeft gebracht. Maar ook welke fouten ze maakte en welke hobbels ze moest nemen om te komen waar ze nu is. Ze legt uit hoe de wirwar aan social media werkt en hoe je die voor jezelf en je bedrijf kunt inzetten.
De cover van 'Meisje van de Slijterij' is briljant; een beeld van Petra de Boevere opgebouwd uit de avatars (foto, plaatje of icoon dat symbool staat voor een gebruiker van social media) van haar volgers. Volgers – ik sta er zelf ook tussen – die Petra maken tot wat zij is... 'Niet zeiken maar doen' is Petra's motto. Als er één ding duidelijk wordt na het lezen van 'Meisje van de Slijterij' is dat het wel. Meer dan eens laat zij blijken van de halfvolle glazen te zijn, waar anderen heel andere dingen denken te zien. Zo direct als zij haar verhaal doet over wat zij de afgelopen jaren gedaan heeft via internet, zo duidelijk en nuchter is zij ook in het afwijzen van hoogdravende taal. Social media vragen niet om een strategie, meent zij. Op zijn hoogst passen deze middelen in de strategie van een onderneming, maar voor het overige zijn het niet meer dan dat: middelen. In het kort komt haar opvatting over het opereren op blogs, Twitter en andere vormen van social media erop neer, dat mensen van nature sociaal en nieuwsgierig zijn. Mensen hebben interesse in wat een ander doet. Delen is daarom haar devies. 'Door te delen vind je gelijkgestemden en mensen die je kunnen inspireren, het verruimt je wereldbeeld.' Nu is er iets bijzonders met dit boek of in ieder geval met wat ik beleefd heb tijdens het lezen. Ik volg Petra al een tijdje op Twitter en zo heb ik 'live' kunnen meemaken wat zij beleefde en hoe dit boek tot stand is gekomen. Op meerdere momenten tijdens het lezen herinnerde ik mij levendig, levendiger dan het hier in gedrukte vorm staat, wat haar overkwam op die momenten. Dat is op zijn minst apart te noemen, niet? Toch laat dit boek zich misschien wel beter lezen door degenen die dit allemaal nog niet hebben mogen meemaken. Zij worden door Petra de Boevere vlot op weg geholpen in deze onoverzichtelijke wereld met begrippenlijsten, do's en don'ts en tricks and tips. Heel eerlijk, zelf weet ik ook nog lang niet wat ik er allemaal mee moet, met Twitter, bloggen en ander online gedoe. 'Meisje van de Slijterij' stimuleert op zijn minst om gewoon door te gaan. 'Niet zeiken maar doen', om Petra nog maar eens aan te halen. 'Ik geef advies, krijg advies, verkoop wijn aan mijn volgers, geef opdrachten aan mensen aan wie ik het gun en genereer omzet door mensen die het mij gunnen. Ik steun soms mensen, krijg steun, vermaak me, discussieer en als een discussie me niet aanstaat, ontvolg ik, net zoals ik bij een netwerkborrel naar iemand anders loop als een gesprek me niet boeit. Ik word via Twitter benaderd door de pers, en publiciteit staat gelijk aan omzet. Ik heb er relaties uitgediept en heb nieuwe opgebouwd. De kracht van de onlinenetwerken ligt voornamelijk offline.' Zo wil toch iedereen werken en leven?
Over Perry Oostrum
Per Oostrum begon met schrijven op de middelbare school. Wie niet? Serieus werd het toen hij over zijn grote passie, popmuziek, begon te publiceren in verschillende tijdschriften. 'Mannenleed, een crisisroman' is zijn eerste fictieve werk. Hij werkt als zelfstandig adviseur op het vlak van het onderkennen en beheersbaar maken van risico's en het realiseren van organisatieveranderingen. Per is getrouwd, heeft twee zonen en woont in Wassenaar.
