En toen zag ik op de website van de VDAB een vacature voor een projectcoördinator. Met - hou je vast - een vacaturefilmpje dat een verwijzing was naar The A-Team. Nu moet je weten dat ik als kind fan was van Hannibal, BA Baracus, Murdock, Face en Amy. Weliswaar niet zo fervent als bij MacGyver, maar toch voldoende om bijvoorbeeld thuis de dvd van seizoen 5 in de kast te hebben. Ik dacht: daar moet ik solliciteren! Een organisatie die op zoek is naar iemand met een universitair diploma én bovendien een filmpje van The A-Team maakt, dat moest wel een ‘match made in heaven zijn'. De omschrijving van de job, iets met trainingen organiseren voor bedrijven in samenwerking met technische scholen, kon mij op dat moment gestolen worden.
Toch had ik de job niet. Na een assessmentcenter en een gesprek met twee directieleden bleek ik toch niet het geschikte profiel te hebben. Geen job dus voor Mathias in de wereld van training en ontwikkeling. Tot ik mijn stoute schoenen aantrok en toch even belde met de toenmalige directeur. De ware reden had niks met mijn skills of talenten te maken. Of met mijn profiel... Neen, het lag aan mijn klederdracht. Ik bespaar je de rest van het verhaal: ik kreeg een tweede gesprek in een café op de grote markt van Kortrijk, gaf ietwat toe op mijn klederdracht en de zaak was beklonken. Ik mocht de maandag daarop onmiddellijk starten. In kostuum. Met hemd.
De aanleiding voor dit boek?
Waarom is dit introverhaaltje relevant? Eerst en vooral omdat ik het een grappig en tegelijk ridicuul verhaal vind. Als ik heel stout mag zijn: typisch hr. Iemand geen kans geven, enkel en alleen gebaseerd op de veronderstelling dat die kandidaat zich niet vestimentair zou kunnen aanpassen? Als het met mij gebeurd is, beeld je dan even in hoeveel andere mensen nog met een gelijkaardig kluitje in het riet gestuurd werden bij vacatures. Onder het valse voorwendsel van ‘je profiel past niet'. Had ik op dat moment niet gebeld, dan werkte ik nu misschien wel in de financiële wereld.
Maar de tweede reden achter het verhaaltje is iets belangrijker in het kader van dit boek. Doorheen de jaren heb ik gemerkt dat de rol van L&D-professional vaak wordt ingevuld door mensen die daar in eerste instantie niet specifiek voor gekozen hebben. Zoals ik. Ik reageerde op een algemene vacature, niet goed wetend en beseffend in welke wereld ik zou terechtkomen. Ik had geen opleiding genoten in dat kader én ik had geen voeling met de wereld van training en opleiding. Ik zocht gewoon een nieuwe uitdaging.
En zo zijn er veel collega's die in het vak gerold zijn. Per toeval. Omdat het net op dat moment hun pad kruiste. Of dat de kracht van L&D is, of net de zwakte, laat ik hier in het midden. Maar het is een feit dat net dat gegeven een grote impact heeft op hoe leren en ontwikkelen in organisaties beleefd wordt.
Dat is de reden van dit boek. Niet om mijn grote gelijk te halen, of om zware theorieën te verkondigen. Niet om met het vingertje te wijzen of de wolligheid in L&D nog wat extra te onderstrepen. Maar wel om mensen die - net zoals ik - per toeval in het vak terechtgekomen zijn hier en daar enige houvast aan te reiken. Met een (hopelijk) praktische gids boordevol tips & tricks, ideeën, meningen ... Nu eens eerlijk en zalvend, dan weer scherp en kritisch. Met slechts één doel: de lezer als L&D-professional te helpen in zijn/haar verdere ontwikkeling.
Over Mathias Vermeulen
Mathias Vermeulen heeft intussen al meer dan vijftien jaar ervaring in de wereld van leren en ontwikkelen, in uiteenlopende rollen: als verkoper van trainingen, als interne L&D-businesspartner, als zaakvoerder van een klein bedrijfje en als co-founder van een EdTech-start-up.
