Het beroep van de leraar staat ter discussie. Hierbij spelen fundamentele vragen een rol.
- Kan het leraarschap beschreven en beoordeeld worden op grond van competentielijsten?
- Wordt het beroep van leraar in de nabije toekomst overbodig door educatieve computerprogramma's?
- Hebben leraren zelf iets in te brengen in de vormgeving van hun beroep?
Zowel theoretisch als empirisch toont dit onderzoek aan dat een strikt zakelijkinstrumentele benadering onvoldoende recht doet aan de eigenheid van het leraarschap. De auteur pleit in dit kader voor een rehabilitatie van het woord roeping.
Zo blijkt uit een enquête dat veel leraren positieve associaties hebben bij roeping: zij associëren dit begrip met een zich aangesproken weten door jonge mensen. In het verlengde hiervan voelen leraren zich gedreven om bij te dragen aan de vorming van hun leerlingen. Een andere opvallende uitkomst is dat veel leraren spirituele associaties hebben bij hun leraarschap.
Ook uit de gehouden diepte-interviews blijkt dat er sprake is van roeping. Zo blijkt de inspiratiebron voor de inzet voor leerlingen in de eigen persoonlijke en professionele levensgeschiedenis te liggen. Deze beleving van het leraarschap draagt bij aan de persoonlijk-professionele ontwikkeling en kan als roeping gekenschetst worden. De analyses leiden tot een model van de professionaliteit, waarbinnen betekenisgeving en menswaardigheid centraal staan.
Zowel theoretisch als qua onderzoek biedt deze studie interessante ingangen voor iedere professional die een menswaardige professionaliteit nastreeft binnen sectoren zoals de gezondheidszorg, hulpverlening, overheid, onderwijs en politie.
