strong>n ‘Michelle Welt’ neemt Gerrit Sangers zijn lezers wederom mee in de dromerige werkelijkheid die hem zo eigen is. De auteur voert de lezer terug in de tijd alsof die jaren heeft stilgestaan. Dit heeft alles van doen met zijn nostalgische kijk op de liefde.
“Het ware rustiger dagen nu Sigrid het huis uit was. Anner vond dat niet erg. Hij hield wel van de kalmte, van de zekerheid van het bijna onmerkbare aaneenrijgen van de dagen. Michelle had het er moeilijker mee. Ze miste haar dochter. Ze miste die vertrouwde gestalte in de kamer, in de keuken, tijdens het eten. Ze miste zelfs de strijd.”
De wat plechtig aandoende schrijfstijl van Sangers, in combinatie met het vleugje mystiek dat hij hanteert, maken zijn verhalen en novelles zo bijzonder. Bovendien kenmerken de vertelsels van Sangers zich door een soort unieke tijdloosheid.
“Dat is waarlijk wat wij willen weten. We willen weten of ze ooit weer eens voor ons zal staan. We zijn zonder hoop en toch verlangen wij hoop, we verlangen tegengesproken te worden. Geen mens spreekt ons tegen, niemand durft. Niemand durft te zeggen dat ze leeft, niemand durft te zeggen dat ze dood is.”
De personages die Sangers opvoert, zijn ook in ‘Michelle Welt’ weer enigszins wereld-vreemd. Toch zijn ze verre van ongeloofwaardig en dat maakt de verhalen van deze auteur zo bijzonder.
“Naast Michelle lagen andere boeken op een stapeltje. Het astrologisch handboek en Het spiritisme van Tenhaeff. Ze had veel gelezen over telepathie en bezetenheid. De verbinding. Voor de komst van Sigrid wist ze zeker dat ze een meisje zou baren.”
De taalbeheersing en de prachtige volzinnen die Sangers uit zijn pen laat vloeien zijn met regelmaat van grote klasse.
Kortom, telkens weer zijn de boeken van Sangers van een bijzonderheid en is zijn schrijfstijl uit duizenden te herkennen.
