Met het oog op de verkiezingen voor een verse Tweede Kamer - na de val van het vierde kabinet Balkenende - zijn uitgeverijen niet te beroerd de zwevende kiezer en andere liefhebbers van het politieke spel een helpende hand toe te steken. 'Wilt u niet aan mijn jasje trekken!', een titel die kort aangeeft hoe hecht de relatie tussen parlementaire pers en politiek kan zijn, is geleend van Ruud Lubbers. Het is niet het enige boek dat de kiezer meer wil bieden dan het verbale vuurwerk, de spierballentaal van de politieke spelers zelf in de vele debatten op radio en televisie. Eric Vrijsen heeft kans gezien om in 'Wilt u niet aan mijn jasje trekken!' een inkijk te bieden in het politieke proces vanuit de afhankelijkheid die bestaat tussen politici en de pers. Dit boek maakt duidelijk dat er in de afgelopen jaren wel erg veel veranderd is in die relatie tussen pers en politiek. Vrijsen neemt ook de beginjaren van zijn zelf meegemaakte geschiedenis mee in dit werk in een hoofdstuk over de jaren 1981 tot en met 2001, maar hij concentreert zich op meer recente gebeurtenissen. Daarmee kan 'Wilt u niet aan mijn jasje trekken!' uitermate geschikt genoemd worden als leidraad voor verkiezingen, maar ook als who-is-who voor het daaropvolgende proces van informeren en de formatie van een nieuw kabinet. Wat opvalt is dat Vrijsen zich met name richt op de politieke spelers die opereren aan de rechterkant van het spectrum. Of laten we zeggen: de rechterkant en alle liberalen, omdat ook Alexander Pechtold een prominente plek in het boek krijgt toebedeeld. Zo ruimt Vrijsen volledige hoofdstukken in voor Jan Peter Balkenende, Mark Rutte, Geert Wilders, Rita Verdonk, naast Pechtold, over hun gevecht om aandacht in de media. En, niet te vergeten, over hoe de media deze politici opzoeken en gebruiken in hun strijd om de gunst van kijker, luisteraar en lezer. Want ook die inkijk wordt ons in 'Wilt u niet aan mijn jasje trekken!' gegund. Dit alles helpt zeker om een bredere kijk te krijgen op de Haagse politiek in zijn algemeenheid. Niet dat het mijn club is, de PVV, maar Vrijsen weet wel een heel andere kant van Geert Wilders en zijn beweegredenen te laten zien. Dit geeft een heel wat milder beeld dan dat wat Wilders zelf oproept als je hem in de Kamer aan de microfoon ziet staan of voor de camera's van de Nederlandse televisie de clown uithangt. Met deze wijze van optreden lijkt hij zelf de nuances die er kennelijk ook zijn buiten het beeld van het publiek te houden. Pikant (hoe gepast, in dezen …) in dit rechts/liberaal georiënteerde relaas is dat het hoofdstuk over seks en politiek, 'You look sensational', vooral over SP'er Harry van Bommel en diens uitglijder in Amman moet gaan. Alleen jammer dat zoveel details en bladzijden nodig zijn om de kwestie over te brengen. CDA'er Jack de Vries en zijn escapades met zijn adjudante hebben dit boek niet meer kunnen halen. Maar dit zou, gegeven de politieke signatuur van de overige spelers in dit boek, beter gepast hebben. In ieder geval is 'Wilt u niet aan mijn jasje trekken!' een alleszins vermakelijke illustratie van hoe het er in het Haagse aan toe gaat. Dat het ook daar vooral om mensen van vlees en bloed gaat.
Over Perry Oostrum
Per Oostrum begon met schrijven op de middelbare school. Wie niet? Serieus werd het toen hij over zijn grote passie, popmuziek, begon te publiceren in verschillende tijdschriften. 'Mannenleed, een crisisroman' is zijn eerste fictieve werk. Hij werkt als zelfstandig adviseur op het vlak van het onderkennen en beheersbaar maken van risico's en het realiseren van organisatieveranderingen. Per is getrouwd, heeft twee zonen en woont in Wassenaar.
