Ik wil een coach

Omdat ik wel eens wat meer wilde weten over coachen ben ik dit boek gaan lezen. Gelet op het belang dat de auteurs aan coachen verbinden, is het dan ook niet zo verwonderlijk dat ze er warme pleitbezorgers van zijn. In het voorwoord laten ze een aantal mensen aan het woord die hun goede ervaringen met coachen met de lezer willen delen. In het boek wordt aangegeven dat we in een veranderende omgeving terecht zijn gekomen. Oude paradigma's van sturen, controleren en rapporteren werken niet meer, er moet meer aandacht zijn voor geluk, gemeenschap, samenwerking en duurzaamheid. Coaching is volgens de auteurs het middel om het overgangsproces te ondersteunen. De auteurs onderkennen onder meer dat de managers van deze tijd nauwelijks tijd hebben om te reflecteren op wat ze doen. Er zou een groot aantal managers zijn die gebruik maakt van coaches. Daarbij dienen de coaches als onbevangen en onbevooroordeeld klankbord om hen meer bewust te maken van de wijze waarop zij acteren en de wijze waarop de besluitvorming tot stand komt. Want van een manager wordt steeds meer gevraagd: hij dient visionair te zijn, de juiste afstand tot zijn medewerkers te kunnen bewaren en het liefst ook nog een helikopterview te hebben. Dat komt niet iedereen zo maar aanwaaien en om die reden kan een coach goed werk doen. Terecht wordt in het boek ook aandacht besteed aan de scepsis die bestaat tegen coachen: 'Coaching is voor mensen met problemen. Ik heb geen probleem en dus ook geen coach.' Coachen werkt niet alleen reactief, maar kan ook proactief en zelfs preventief worden ingezet. Volgens de auteurs is het van belang dat medewerkers coaching krijgen aangeboden als onderdeel van het arbeidsvoorwaardenpakket. Er zijn namelijk een aantal fasen in het leven van mensen wanneer coaching van pas kan komen: rond de leeftijd van 30, 40, 50 en 60. Dat heeft er vooral mee te maken dat je dan van ambitieus langzaam aan groeit naar maturiteit en uiteindelijk de voorbereiding op het leven na het werken. Toen ik op LinkedIn een discussie opende met de vraagstelling: 'Coaching als onderdeel van loopbaanontwikkeling en deel van de arbeidsvoorwaarden?' ontving ik de volgende reactie. Er was iemand die zelfs een stap verder wilde gaan. Zij stelde voor om ieder jaar jezelf en je eigen werk van een afstand te bekijken. Dat kan met ondersteuning van een loopbaancoach, maar ook met een vriendenclubje of door een boek over loopbaanplanning o.i.d. te lezen en je daarbij de vraag te stellen wat dit betekent voor jou. Kom je tot de conclusie dat je nog steeds perfect op je plek zit, prima, volgend jaar weer verder kijken. Zo niet, kijk wat je eraan kunt gaan doen en ga daarmee aan de slag. Het grote voordeel als je dit jaarlijks doet, is dat je niet op een dag 'plotseling' concludeert dat je je werk helemaal zat bent. Dat legt namelijk een heel vervelende druk op het zoeken naar wat nieuws en iets anders. Uiteindelijk hebben noch coachingsgesprekken, noch loopbaangesprekken zin als ze niet worden ingebed in een 'intern' vervolgproces. Het boek is een leuk boek om te lezen. Alleen loopt de irritatie op als je regelmatig taalkundige missers tegenkomt. Het redigeren had hier meer aandacht mogen krijgen.