We zijn de klos!

Wim Huppes beschrijft de zorg vanuit het oogpunt van de markt. In 'We zijn de klos' beschrijft hij de afstand tussen vraag en aanbod; de patiënt met aan de andere kant de farmaceutische industrie. Tussen deze uitersten heeft aan de aanbodkant de overheid zich genesteld met allerlei adviesorganen die vanuit deskundigheid moeten waarbogen dat de patiënt geen gevaar loopt. Aan de vraagkant zijn het de artsen die voor de patiënten meestal de vraag bepalen. De auteur beschrijft enerzijds hoe de adviesorganen in deze markt een eigen belang krijgen dat afwijkt van het belang van patiënten. Anderzijds beschrijft hij dat de patiënten door onwetendheid niet in staat zijn om een keuze uit alternatieven te maken. Verder weet de aanbodkant te laat welke effecten hun product feitelijk hebben. Een ander mechanisme dat in het boek beschreven wordt, is het feit dat teveel de zorg gericht is op het curatieve en niet op de preventie. Dit komt door het feit dat het heilzame van de preventieve producten niet wetenschappelijk kan worden aangetoond. - In feite een pleidooi voor het systeem dat in de oudheid in China bestond om de arts te betalen als men gezond was. De beschrijving van deze verschijnselen en de achterliggende mechanismes zijn overtuigend en worden waar mogelijk door literatuur en onderzoeken ondersteund. De oplossingen die Huppes aandraagt, zijn logisch maar vergen van de partijen op de zorgmarkt een culturele omslag. De farmaceutische industrie moet zich niet alleen richten op de overheid door middel van zijn adviesinstanties, de verzekeringsmaatschappijen of de artsen. Zij dient weer de rechtstreekse communicatie met de klant op te pakken. De overheid is verplicht de farmaceutische industrie vrijer te laten en zich bij de inrichting van de regels minder te richten op het gelijkheidsbeginsel, maar juist op de broederschap tussen patiënten. Het is noodzakelijk dat patiënten zich organiseren en vanuit deze organisaties met de industrie communiceren. Bij hen is de bereidheid om aan onderzoek mee te werken noodzakelijk. Verzekeringsmaatschappijen moeten patiënten meer keuzemogelijkheden geven over de wijze van verzekeren en vergoeden. Bovendien is het hun plicht zich meer te richten op preventie; een tendens die nu ook al waar te nemen is. De overheid dient de patiënten meer te betrekken door het inrichten van kennisbanken waardoor zij beter een keuze kunnen maken. Dit leidt voor de industrie tot een beter inzicht in de werking van haar producten. Huppes schrijft overtuigend en laat zien dat hij veel ervaring en inzicht heeft in de processen die spelen op de zorgmarkt. Door zijn betrokkenheid en enthousiasme wordt het boek op sommige momenten een aanklacht tegen de gevestigde orde en de bekrompenheid van de spelers. Dit stoort niet omdat de heer Huppes deze bekrompenheid en de waarde van zijn oplossingen aantoont. Zijn idealisme en de bezorgdheid die hij toont, betreft niet alleen de zorgmarkt maar met name de mensen die zich op deze markt begeven. Als docent en ontwikkelaar aan de Bachelor Public Administration heeft het boek mij geleerd mijn studenten (ambtenaren die aan het begin van hun loopbaan staan) te waarschuwen als overheid niet teveel zaken vooraf te willen regelen. Het boek is dus een aanrader voor ieder die een schakel is op deze zorgmarkt.