Op zich hebben de schrijvers een interessant punt. De Bore-out, zo leggen Rothlin en Werder uit, is het tegenovergestelde van de burn-out, met gelijksoortige effecten. De twee fenomenen zijn aan elkaar gekoppeld - waar een deel van de werknemers een burn-out krijgt, kan een ander deel bored-out raken. Wat is een bore-out? Werknemers kunnen door een gebrek aan kwaliteit of kwantiteit in hun werk in de situatie terecht komen dat ze chronisch onderpresteren. De verveling, onderbelasting en desinteresse die hiervan de bouwstenen zijn, kunnen je doodmoe en depressief maken, en je zelfvertrouwen en motivatie zo laten dalen dat ook je vrije tijd er gevolgen van ondervindt.
De gedragsstrategiën die verstoppen dat men niets te doen heeft, houden paradoxaal genoeg de situatie in stand. Dat klinkt als interessant materiaal. Echter, het hele boek lang bekruipt me het gevoel als lezer ernstig onderschat te worden. Een factor is de fictieve werknemer Alex, wiens stukjes invoelbaar moeten maken hoe het is om bored-out te zijn, maar die regelrecht uit Dilbert of Office Space afkomstig lijken. En het kan aan mij liggen, maar ik vind een notenapparaat wel wat toevoegen. Of überhaupt referenties naar onderzoek dat de aannames ondersteunt. Daar is dit duidelijk niet het boek voor; volgens de auteursbio's hebben de twee heren zelf niets met sociologie of psychologie te maken gehad.
Echter, ook los daarvan beschrijven Rothlin en Werder het fenomeen karikaturaal en oppervlakkig. Ondanks dat de schrijvers doorlopend herhalen dat de bored-out werknemer niet 'gewoon lui' is maar luiheid een gevólg is van de situatie, kan ik me niet voorstellen dat iemand zin heeft zich te identificeren met de, zoals zij benadrukken, 'getroffenen' die de hele dag op pennen kauwen terwijl ze doen alsof ze bezig zijn. Of je dat zelf nu ook doet of niet. De oplossing die het boek biedt is 'kwalitatief loon', een combinatie van geld, tijd en nut. Ik blijf met veel vragen achter. Wat als je zzp-er bent en er geen werk is? Wat moet je doen als je een piekbelasting hebt die je niet meer gewend bent? En vooral: hoe pak je de angsten en opvattingen aan die ten grondslag liggen aan het gedrag waarmee je jezelf saboteert? De concrete tips gaan er wel op in, maar zijn van het kaliber: doe werk dat je interessant vindt, neem ontslag, zoek naar meer werk. Toch, het punt was juist dat dit soort dingen niet zomaar meer lukken? Kortom: je hebt de 141 pagina's die het boek telt binnen een paar uur uit en je voelt je daarna net zo nutteloos als na een dag niet-zo-hard werken. En dat is een enorme gemiste kans, want het boek beschrijft een fenomeen dat zeker bestaat en veel mensen kwelt. Positief effect van het boek: ik zoek zelf wel echte oplossingen, dit kan toch beter! En kijk, daar ben ik toch plots in beweging gekomen.
