Toen Michel Lukkien bij Campari werkte had hij zijn oog laten vallen op de sponsoring van loopevenementen. Er waren toen nog maar enkele evenementen maar Lukkien had goed gezien dat het recreatieve hardlopen in Nederland, in navolging van de ontwikkeling in Amerika, groot zou gaan worden. Om de marathon van Amsterdam enig cachet te geven haalde hij de Amerikaanse topatleet Bill Rodgers over om mee te doen. Nadat Bill, op Nikes, de marathon op zijn naam zette gaf hij aan enorm verbaasd te zijn over de flutschoenen waar de andere atleten op liepen.
In 1976 stond Michel dus met zijn vrouw met een luxe behangtafel in het Kralingse Bos de eerste zelfgeïmporteerde Nikes te verkopen. De atleten waren vooral gefocust op de wedstrijd, maar tijdens deze eerste dag werden er toch drie paar schoenen verkocht. Geïnteresseerden werden verzocht het instructiefilmpje te bekijken voor ze schoenen mochten passen. Zo werden de kopers direct tot een soort ambassadeur gemaakt. Als daarna iemand informeerde naar hun kleurige en vreemde schoenen dan hadden zij hun verhaal over de grote technologische voorsprong van Nike paraat. Een mooi verhaal is ook dat een eerste gang langs de detailhandel (o.a. Bijenkorf en Perry Sport) een eenduidige reactie losmaakte; 'Zorg maar dat er vraag naar die hardloopschoenen komt!' Hiertoe had Lukkien vijfhonderd exemplaren van het Amerikaanse blad Runner's World verspreid. In dit blad stond een vergelijkende test waar de Nikes op elke deeltest de concurrentie ver achter zich lieten. Omdat deze actie weinig resultaat bleek te hebben werd er besloten naast het verkopen tijdens evenementen ook vanuit huis te gaan verkopen. Naast de onvermijdelijke sponsoring van atleten riep Lukkien verder een promotieteam in het leven. De leden werden gekleed in voor de gelegenheid bedrukte kleding (Nike verkocht toen nog uitsluitend schoenen!) en deelden folders uit waarin werd verwezen naar de goede testresultaten in de Runner's World. Het uiteindelijke resultaat van deze marginale promotie was dat de huiskamerhandel pijlsnel groeide. Mensen kwamen van heinde en verre om hun schoenen op te halen. Door de groeiende stroom vragen van atleten bij de reguliere sporthandels wilde de detaillisten uiteindelijk wel graag de Nikes verkopen. Saillant detail is dat Michel ze bij deze gelegenheid te kennen gaf dat deze alleen door daartoe op te leiden specialisten verkocht konden worden. Aan winkels die hier niet in mee wilden gaan werd niet geleverd! Wat dit boek zo bijzonder maakt is dat het geschreven is door degene die Nike 'from scratch' in Nederland heeft gemaakt tot de grootmacht die het nu is. Wat ook tot de verbeelding spreekt is dat dit bereikt is zonder noemenswaardige financiële steun vanuit de VS. Lukkien haalt en passant de toepassing van een aantal klassieke marketingtheorieën aan en door zijn aanstekelijke verhaal gaat het er in als koek!
