Nergensland

Karl Popper schreef ooit in zijn ‘De open samenleving en haar vijanden’ al dat de voorstander van de stapsgewijze technologie, de methode zal kiezen waarmee hij de grootste en dringendste kwalen van de samenleving kan opsporen en bestrijden en niet zozeer het hoogste goed tracht te vinden om daarvoor te vechten. Zijn waarschuwing dat een utopisch doel het gevaar met zich meebrengt alle middelen te heiligen, heeft ervoor gezorgd dat we nauwelijks nog onze vingers durven branden aan een visie op een betere wereld.

Halsema waagt zich in deze gevoelige arena waar een ieder direct –en vaak schreeuwend- zijn mening kenbaar wenst te maken. Haar onderbouwingen zijn helder; haar poging haast heldhaftig; ongeacht of je het er nu mee eens bent of niet.

Aan de hand van de ideeën van Popper, die ruim zeventig jaar later niets aan actualiteit en urgentie hebben ingeboet, tracht Halsema een antwoord te vinden op een onverminderd dringende vraag. Als ‘wij’ de vluchtelingen niet willen en kunnen opvangen, er voor hen geen mogelijkheid is om terug te keren naar hun land van herkomst en zij in de grote vluchtelingenkampen geen leven hebben, wat moeten we dan doen? In ‘Nergensland’ schetst zij een utopisch perspectief zonder de stapsgewijze methode van Popper daarbij uit het oog te verliezen.

Een vergezicht waarmee we wellicht de migratie het hoofd kunnen bieden en over vijftig jaar, niet opnieuw Popper hoeven te citeren met de woorden: ‘Het streven om de hemel op aarde te vestigen, leidde tot de schepping van de hel.’

Halsema durft het met haar essay aan een wellicht onconventionele oplossing voor te staan en doet dat op onderbouwde wijze. Alleen daarvoor al respect. Ze zet ons en onze ‘leiders’ hopelijk aan het denken en mogelijk wijst ze hen zelfs de weg naar een oplossing voor een immens probleem.

Boeiende synthese of baarlijke nonsens? Oordeelt u zelf door Nergensland te lezen.