‘De straatvechter’ geeft de lezer een kijkje achter de schermen van de bekendste advocatenfamilie van Nederland die om meerdere redenen bekend en berucht is. Hoofdreden is uiteraard hun sublieme manier van pleiten. ‘De straatvechter’ zal ongetwijfeld voor de nodige opschudding in de juridische wereld zorgen. Maar zal ook zeker de familiebanden niet verbeteren. Robert schuwt tevens niet zijn visie op de Orde van Advocaten te geven en alle manieren waarop Moszkowicz’ vakgenoten hun inkomsten (met medeweten van de rechtbanken) kunstmatig vergroten te delen met de lezer. Vader Max Moszkowicz weet als enige van de familie de niet te bevatten verschrikkingen van Auschwitz te overleven. Waarna hij de kracht vind om van het geld en juwelen uit een in bewaring gegeven kistje een lingeriewinkel in Maastricht te beginnen. Vervolgens besluit Max in Nijmegen rechten te gaan studeren. Met zijn bul op zak vestigt hij zich in Maastricht als advocaat, trouwt met de katholieke dochter van zijn pleegouders waarmee hij vier zonen krijgt. Deze treden allen in het voetspoor van hun vader. Rechten studeren. De oudste zoon Robert beschrijft in ‘De straatvechter’ zijn jeugdjaren met een lieve moeder, die geen weerwoord durft te geven aan haar man, en een afstandelijke vaak norse emotieloze vader. De oorzaak van dit gedrag is datgene wat hij heeft meegemaakt in Auschwitz. In de schaduw van de verbrandingsovens heeft hij geleerd nooit zwak te zijn en die les probeert hij op zijn zonen over te brengen. En dat doet hij met harde hand. Maar hoe kan een mens in hemelsnaam als enige van de familie zonder een trauma de holocaust overleven? Hoe verwerk je in hemelsnaam het zien van de walm uit de schoorsteen van de verbrandingsoven, na zojuist gescheiden te zijn van je moeder en jongere broer en zus, terwijl je van een medegevangene hoort dat je familie letterlijk in rook opgaat? Rode draad in ‘De straatvechter’ is de slechte relatie tussen vader Max en zoon Robert. Dit gaat mij in eerste instantie na een aantal pagina’s irriteren. Echter weet Robert Moszkowicz toch te blijven boeien. Is het voyeurisme? Nee het is zijn vechtlust ondanks alle ellende. De om zijn juridische kennis geroemde Robert beschrijft hoe hij op alle denkbare manieren toch door zijn vader kan worden geaccepteerd. Hij wil zich maar bewijzen om voor een tweede maal van zijn vader een aai over zijn bol te krijgen. Robert wil zijn vader tonen dat hij wel goed is in zijn vak. Dit bewijst hij met eigen praktijken in Roermond en Venlo. Deze praktijken zijn al snel rendabeler dan zijn vaders praktijk in Maastricht. Als Robert echter een relatie met een aan heroïne verslaafde vrouw begint, en uiteindelijk zelf ook verslaafd raakt, begint het verval. Het imperium stort in. Na een veroordeling en afkickproces wordt hij door zijn vader onterft. Maar Robert herpakt zich en bouwt weer een succesvolle praktijk op. Ditmaal in Utrecht. Uiteindelijk wordt na tien jaar geen contact meer te hebben gehad met zijn vader de relatie hersteld. Vader Max beloofd Robert hem weer in zijn testament op te zullen nemen. Hij vertelt er alleen niet bij wanneer. Later blijkt dat alleen de drie broers van Robert in het testament zijn opgenomen. Dit zegt dan ook weer voldoende over vader Max. Het roept bij mij wel vragen op. Is Robert wel volledig in zijn verhaal? Waarom zou vader zeggen dat hij Robert weer op zal nemen in zijn testament en het vervolgens niet doen? Wat wordt hier achtergehouden? Helaas is vader Max getroffen door een herseninfarct waardoor hij het niet meer kan vertellen. Maar weten de andere drie broers de reden? Gaan zij dit nog beschrijven? Of komt er een vervolg op ‘De straatvechter’? Een ding is zeker. Ook Robert weet net als Bram de lezer te boeien en nog nieuwsgieriger te maken. Robert trouwt vier maal. Dit strookt totaal niet met het doorzettingsvermogen die hij op zakelijk gebied toont. Waarom ‘vecht’ hij niet voor zijn huwelijk en kinderen? Waarom is hij zo wispelturige zwakke man als hij een andere prachtige dame ziet? Robert vestigt zich opnieuw met een kantoor op de Keizersgracht na geschrapt te zijn van het tableau. Hij ging zijn broer Bram voor in dit persoonlijke drama. Waarom kan ik, ondanks dat het vanaf de eerste tot de laatste pagina doordrenkt is met het afgeven op zijn vader, het boek niet wegleggen? Robert blijkt inderdaad ‘De straatvechter’, wat respect afdwingt. Naast dat Robert alles doet om vriend en vijand te schofferen in het belang van zijn werk, cocaïne verslaafd was, vier! kinderen verloor, privé en zakelijk alles verloor en toch weet terug te komen mag op zijn minst bijzonder genoemd worden. Echter het gemak waarmee hij schrijft over het vreemdgaan tijdens meerdere huwelijken en belangrijker nog om dit wijten aan het gedrag van je vader vind ik ‘abject en infaam’. Dit toont totaal geen respect voor de dierbaren om je heen. Hier had Robert wat mij betreft iets langer in de spiegel moeten kijken voordat hij deze woorden aan het papier toevertrouwde. Conclusie is dat Robert een turbulent leven ‘genoot’ waarbij hij de schuld geeft aan het geestelijk niet in balans zijn in zijn jeugdjaren. Hierdoor groeide hij op tot een onzekere angstige man. Door vooral heel hard te werken kon hij zijn zwakke karaktereigenschappen verborgen houden. Robert Moszkowicz weet met zijn verhaal: ‘De straatvechter’ de lezer te boeien. Hij dwingt met zijn doorzettingsvermogen respect af. ‘De straatvechter’ is vlot en met de nodige humor en zelfspot geschreven, maar vooral een doorlopende aanval op zijn vader. Naar eigen zeggen heeft hij door alles wat hij heeft meegemaakt balans in zijn leven gevonden. Na het lezen van zijn verhaal, is ook dit voor mij een vraag.
Over Peter Vermeulen
Peter Vermeulen MBA is ondernemer, investeerder en co-founder van mEYEholding en Azalea Vision en schrijft recensies op persoonlijke titel.
