Dwaalspoor

anneer Alex De Klerck, ex-agent van de geheime Europese antiterreureenheid OPERATIONS, een onheilspellend en mysterieus bericht ontvangt, reist hij onmiddellijk af naar Brussel. Op hetzelfde moment komt er dertienduizend kilometer verderop een dieseltrein in beweging, waarvan zowel de lading als de bestemming onbekend zijn.

Wanneer Alex in de Europese hoofdstad arriveert, lijkt alles veranderd. Zijn oude werkgever keert zich tegen hem en als hij daarna ook wordt geconfronteerd met een brand met dodelijke afloop, neemt de voormalig geheimagent noodgedwongen contact op met zijn enige en laatste bondgenoot: computerexpert en oude vriendin Suzanne Boyle.

In een ultieme poging een bericht te ontcijferen, vraagt hij haar alle geschreven en ongeschreven regels te overtreden. Wat hij echter niet weet, is dat daarmee de poort naar Europa wagenwijd wordt opengezet. Een gruwelijk kwaad stroomt het continent binnen.

“Met het meisje stevig tegen zich aan, haastte ze zich door de gangen tot ze de lobby bereikte. Bovenaan de trap bleef ze kort staan en overzag de ravage op de lagergelegen vloer. De bom moest enorm zijn geweest. Verwrongen stukken staal staken als artrotische vingers uit het beton en op de plek waar zich ooit de voorgevel had bevonden, gaapte nu een groot gat van minimaal drie verdiepingen.”

Het thema van ‘Dwaalspoor’ is terrorisme; een actueel onderwerp. ‘Dwaalspoor’ is bovendien een fijne actiethriller vol spanning. De personages, met name die van Alex, Natalia en Suzanne, zijn geloofwaardig en voldoende geschetst door Vreeswijk. ‘Dwaalspoor’ is geen boek om diepgaande persoonsanalyses in te verwerken; dat zou naar mijn mening de vaart uit het boek halen.

“Alex spitste zijn oren. Hij kon niet horen welke taal ze spraken en juist toen hij besloot dichterbij te kruipen, schoof de schuifpui met hoge snelheid open. Hij kromp ineen. Een man in een zwart pak stapte het terras op en begroef zijn gezicht in zijn handen.”

Vreeswijk hanteert een zeer beeldende, bijna filmisch aandoende schrijfstijl en de constructie van ‘Dwaalspoor’ zit goed in elkaar. Doordat het verhaal vanuit verschillende perspectieven wordt belicht houdt Vreeswijk de aandacht van zijn lezers continu vast. Knap ook hoe de auteur kans ziet om met regelmaat zijn hoofdstukken af te sluiten met een fraaie cliffhanger.

“Joubert liet zich tegen de leuning van zijn stoel zakken en wreef peinzend met zijn vingertoppen langs zijn snor. Er was hem nog een hoop onduidelijk maar voor nu was hij tevreden. Henry klopte. Henry was oké.”

Vreeswijk schetst de omgeving voldoende om de lezer een goede voorstelling te geven van waar het verhaal zich op dat moment afspeelt. Na een dergelijke, korte omgevingsschets, gaat het verhaal in volle vaart verder. De grootste kracht van Vreeswijk schuilt, naar mijn mening, in het opbouwen van de spanning richting een daverend slot.

Kortom, ‘Dwaalspoor’ is een stevige, fijn geschreven en goed geconstrueerde actiethriller.