Recht op herstellen: aansprakelijkheids- en verbintenisrechtelijke implicaties van de circulaire economie

In de evolutie naar een circulaire economie is duurzame groei noodzakelijk. Meer inzetten op herstelling van goederen kan fungeren als een circulaire strategie om de levensduur ervan te verlengen. Momenteel dwarsbomen technische en juridische drempels de herstelbaarheid van goederen. Een “recht op herstellen” kan hiervoor als oplossing dienen. Dit recht omvat onder meer de terbeschikkingstelling van herstelinformatie en de toegankelijkheid van reserveonderdelen, zodat consumenten of onafhankelijke reparateurs zelf kunnen herstellen.

Dit werk onderzoekt de aansprakelijkheids- en verbintenisrechtelijke gevolgen van zo’n recht op herstellen. De auteur brengt de implicaties van een recht op herstellen op de koopovereenkomst en de productaansprakelijkheid in kaart, door middel van een onderzoek van de Belgische rechtspraak. Ook wordt een blik geworpen op de Franse en Nederlandse rechtspraak waar mogelijk en relevant. Vervolgens analyseert de auteur de juridische knelpunten en de impact van de Richtlijn Consumentenkoop 2019. In het laatste hoofdstuk volgt een aanbeveling van de auteur, gebaseerd op de eerder gemaakte belangenafweging.

Uit het onderzoek blijkt dat een recht op herstellen onvermijdelijk een invloed heeft op de koopovereenkomst en de productaansprakelijkheid. Een evenwichtige bewijslastverdeling, de door de nieuwe Richtlijn Consumentenkoop aangeboden handvaten en de door de producent ter beschikking gestelde reparatietools kunnen volgens de auteur te hulp schieten.

Het onderzoek is een masterscriptie geschreven tijdens academiejaar 2020-2021 onder promotorschap van Prof. dr. Ilse Samoy en onder begeleiding van Christopher Borucki.