Eiland zonder schaduw

Als Marius Groenenberg met zijn gezin een bezoek brengt aan New York, hoort hij dat zijn moeder met spoed is opgenomen in het ziekenhuis. Haar toestand is kritiek. Marius besluit direct terug naar Nederland te gaan.
Twee keer eerder was hij in New York, waar hij gefascineerd raakte door een archief met verhalen over nazaten van Nederlanders. Al jaren heeft hij het plan er een boek over te schrijven, maar de ontbrekende rode draad kon hij nooit vinden.
Tijdens de terugreis, met het naderende afscheid van zijn moeder in het vooruitzicht, weet hij de verhalen over Nederlanders in New York eindelijk een plekje te geven. Hij beseft dat ze in wezen gaan over verstoorde moeder-zoonverhoudingen. Al die vier eeuwen lang.
De oorspronkelijke bewoners van het eiland Manna ne hatta, de Lenape-indianen, begrepen dat deze plek als een zoon is voor wie je moet zorgen. En wat deed moederland Holland? Het gaf Manhattan weg.

Jan van Mersbergen (1971) is een veelzijdig en productief schrijver. Naast elf romans schreef hij twee novellen, drie thrillers, een aantal non-fictieboeken, autofictie en een Gouden Boekje. Zijn werk werd bekroond met de F. Bordewijk-prijs, de NRC Lezersprijs en de BNG Bank Literatuurprijs, en stond op de shortlist van de Libris Literatuur Prijs en de longlist van de AKO Literatuurprijs. Zijn werk is onder andere vertaald in het Engels, Frans, Duits en Spaans.

Over Jan van Mersbergen:

‘Van Mersbergen schrijft met het hart wijd open.’
HET PAROOL

‘Zoals bekend komt goed schrijven vaak neer op goed kijken. Ik ken weinig Nederlandse schrijvers die zo precies kunnen kijken als Jan van Mersbergen.’
THOMAS HEERMA VAN VOSS

‘Alles wat Jan van Mersbergen schrijft is prachtig. Dus dit zijn wel vijftien tips ineen.’
NYNKE DE JONG

‘Van Mersbergen is het soort schrijver dat in staat is om met minimale middelen iets groots en onsentimenteels op te roepen, om je mee te trekken zijn wereld in, de hoofden van zijn personages in.’
ARJEN FORTUIN, NRC

‘Van Mersbergen verkent de ziel van zijn personages zoals alleen hij dat kan. Ook de donkerste plekken beschrijft hij met mededogen en humor.’
CHRIS POLANEN